Güzel bir sabaha açtınız gözlerinizi fakat o da ne? Tek kolunuzu hareket ettiremiyorsunuz. Önce yatış
pozisyonunuzdan dolayı uyuştuğunu düşündünüz.
Bekliyorsunuz… Bekliyorsunuz… Değişen hiçbir şey yok. Kolunuz sanki sizin değil. Asla kıpırdamıyor. Güçlükle doğruluyorsunuz yerinizden. Meğer kolaylıkla kalkmamız iki kolun sağladığı denge sayesindeymiş. Her sabah yaptığınız gibi saçınızı toplamanız da şuan imkansız. Tuvalete gitmek, yüzümüzü yıkamak, üstümüzü giyinmek… Hepsi ne kadar da zor! Oysa sadece tek kol!
Ve gerçekten uyandınız. Kötü bir kabusmuş.
Hayatlarının gerçeği bu olanlar da kabus sanıp uyanabilseler keşke:( (Benzer bir durum yaşayan ve yazımdan dolayı tetiklenen olursa affedin lütfen. Özür dilerim.)
Tek bir uzvumuz olmadan günümüzün ilk 20 dakikası bile zulüm oldu. Geri kalanını varın siz düşünün. Yoo yoo lafın gelişi diye söylemiyorum. Gerçekten düşünün.
Benden size ödev olsun. Her gün bir uzvunuzu seçin ve onun olmadığı bir hayatı en ince ayrıntısına kadar hayal ederek, varlığının kıymetini anlayın. Daha gerçekçi olması için seçtiğiniz gözse kapatın, kulaksa
tıkayın, el-kol-bacaksa bağlayın. Ne bileyim canım işte!
Yapın bunu. YAPIN! Peki dil, peki akıl??? Annem hep insanın neresi acıyorsa canı oradadır der. Çok doğru. Çünkü insanın canı her yerde gerçekten. Dişimizden tırnağımıza, sesimizden fikrimize her şeye ihtiyacımız
var. Hepsine muhtacız.
Melody’de muhtaç. Kitaptaki karakterimiz. 11 yaşında ve doğuştan beyin felci. Konuşamıyor, yürüyemiyor, yazamıyor… Sadece düşünüyor. Hem de çok güzel düşünüyor, zehir gibi akıllı. Fotografik hafızası var.
Kafası kamera gibi gördüğü her şeyi kaydediyor. Şöyle diyor kitapta:
“Sanırım hiçbir şeyi unutamamak güzel bir şey, hayatımın her anı kafamın içinde. Bu aynı zamanda çok
sinir bozucu. Çünkü hiçbirini paylaşamıyorum fakat hiçbiri kaybolmuyor.” (sayfa 11)
2 yılı aşkın bir süre çok satanlarda yerini korumuş bu kitabın 48 ödülü var. Yazarına sağladığı saygınlık,
kazandırdığı ödüller inanılmaz. Halihazırda ilgi çekici olan konuyu öyle akıcı ele almış ki 256 sayfa
nasıl bitti anlamıyorsunuz. Ve kitabı bitirdiğinizde bambaşka farkındalıklar eklenmiş oluyor küfenize.
Elinizden alınanlara isyan etmeyi bırakıp, cömertçe verilenlere yeteri kadar teşekkür etmediğinizi
farkediyorsunuz. Geçen bir yerde dinledim: “Derdinizi, sahip olmadıklarınızı, kaybettiklerinizi yazın. Yarım
sayfa dolduramazsınız. Bir de sahip olduklarınızı yazmaya başlayın, sayfalar yetmez.” diyordu. Abartılı
bulabilirsiniz bıldırcınlar ama bence doğru. Melody salyasını kontrol etmek istiyordu mesela ve bunu bile yapamıyordu. Tekerlekli sandalyenin kemerini takmayı unuttuklarında yüzüstü yere düşüyor; kalkmak şöyle dursun, kafasını çevirmeyi beceremediği için bir kurtarıcı gelene kadar çirkin tüylü halı ve yüzüne bulaşmış ekşi soya sütü kokusu ile baş başa kalıyordu.
Canı bir şey yemek istediğinde söyleyemiyordu, alamıyordu. Annesine, onu çok sevdiğini söyleyememişti. Bunlar ilk aklıma gelenler. Melody bunlardan çok daha fazlası. Drama queenlik yapmak istemem:) Çünkü annesi densiz bir doktora şöyle cevap
vermişti:
“Kızımın rahatsızlığının adını biliyorum, doktor. Ama bir insan teşhis tablosundaki isimlerden çok daha fazlasıdır.” (sayfa 25)
Hepimizin maddi manevi rahatsızlıkları var. Ama yine de pes etmeden önce mücadelenin hakkını verdik mi diye düşünmeliyiz bence.
” Kapısı ve anahtarı olmayan bir kafeste yaşıyor gibiyim. Ve kimseye beni buradan nasıl çıkaracağını anlatamıyorum.” (sayfa 37) diyen Melody bile pes etmedi.
Onun macerasında hayatımıza ışık olacak çok nokta var. 5. sınıftan itibaren kolaylıkla okunabilir. Keşke yan
yana olsak da Melody hakkında konuşabilsek 🙁 Keyifli okumalar dilerim
̗
Notçuk: Oscar Wilde’ın kitabında okuduğum şu sözü eklemeyi unuttuğumu farkettim. Tam bu kitaba uygun:
“Günümüzde insanlar her şeyin fiyatını biliyorlar da hiçbir şeyin kıymetini bilmiyorlar.”
Yazar: K.B.
